Terk ettim ülkemi, memleketimi yitirdim benliğimi. Kişiliğimi unuttum. Gözlerim gökyüzünü, suyunu, gencini, çocuğunu, kedisini, köpeğini özledi. İçimde bir sıkıntı tükendi ömrüm gurbette: sessiz, kimsesiz, ıssız bir yerlerde öldüm mü bilemedim. Memleketim geldi yine gözlerimin önüne, sevgi nedir bilmezdim, memleket memleket gezdim, göremedim iyi birini, içime dert oldu memleketim. Neden terk ettim ben de bilemedim. Bilmediğim şehirlerde uyku girmez gözlerime; bir kere düştüm gurbet ellerine, kimseler gelmez evime. Özledim memleketimin çiçeğini, böceğini, yemeğini, keşkeğini. Bilinmez oldum ellerin şehirlerinde çeken bilir kimsesizliği, Milliyetsizliği. Özledim eşimin, bebeğimin, dedemin, ninemin sözlerini bilemedim kıymetlerini, ben memleketimi özledim. Gözlerimin önüne gelir gülüşleri; Evsizlik yurtsuzluk çilesi için için yedi beni, kimseler bilmez benim bu millet ülke sevgimi: Dinini bilmem dilini bilmem bu ellerde kendi benliğimi yitirdim. Sessiz sessiz köşelerde memleketimi özledim. Bilemedim kıymetini değerini; esen yellerde Memleketimin kokusunu özledim. Ülke özlemi yedi bitirdi beni, gençliğim gitti elden, ömrüm tükendi istemeden. Her geçen gün içimdeki memleket sevgim beni yiyip bitiriyor. Köyümü, kuzumu keçimi, ineğimi ben ülkenin her yerini özledim.   Serhat YIRTICI Edebiyatçı Köşe Yazarı