En güzel duygularla çıktılar yola. Hep daha güzel bir dünyada yaşamak, yaşatmak için. Ne savaş, ne sömürü, ne de yoksulluk olmasın diye. En yüce değer emektir diye. Meydanlarda, okullarda, fabrikalarda, sokaklarda, gençliklerinin en delikanlı çağlarında, seslerinin yettiği kadar haykırdılar. Ne kariyer, ne zenginlik hayalleri kurdular. Tüm hayalleri insanlık içindi. Kurtulmak yoktu tek başına! Ya hep beraber ya hiç birimiz vardı. En güzel dayanışmayı birlikte yaşadılar, balıkçı kazaklarını kim bulursa o giydi sırtına, kimisi askeri parkasını siyaha boyatırdı, kimisi haki yeşil severdi. İlle de kırmızı takılırdı. Kadife pantolan, bağcıklı botlar. Hepsi zıpkın gibiydi. Kimisi yüz metre koştu. Kimisi, bir şiirde hayat buldu. Kimisi, yolda yorgun düşüverdi olduğu yere. Bir serseri kurşun aldı kimisini, faili meçhul diye geçti kayıtlara. Kimisi, yağlı urganı yoldaş yaptı ölüme giderken. Şarkıların en güzeli, marşların en yürek yakanı dilerinden hiç düşmedi. Kavgaları vardı; çocuklar için, kadınlar için, ezilenler için. Kısacası halkı için. Onlar bir tek kendileri için yaşamadılar. En acıklı mektupları okumak analarına, babalarına düşmüştü bu deli çocukların. Sevgiliye yazılacak mektuba hiç sıra gelmemişti. Onların tek sevgilisi, tek aşkı verdikleri kavgalarındaydı. Bu kavgayı hep sürdüreceklerdi ta ki;  “yer yüzü aşkın yüzü olana dek.”

Tarihte çıkan bütün fırtınalarda savruldular, en büyük fırtınaya ise 1980’ de tutuldular. Kırmızı gül kokusu bırakmak isterken  hayata, bir kırmızı karanfille son yolculuklarına uğurlandılar. Arkalarında bıraktıkları en güzel gülüşleri ile. Hani o beyaz atlara binip de çekip giden iyi insanlar vardı ya...
Kimisi sürgünler yedi, memleket hasreti ile yandılar elin memleketlerinde. Kimisine, duvarları yosun tutmuş hücreler kimisine, zemherinin soğuk ölümü düştü yaşamak isterken delicesine.

Kalan sağlarsa yaşamak denilirse yaşamaya devam ettiler, ediyorlar. Artık geçliğindeki gibi delikan dolaşmıyor damarlarında. Gökyüzünü maviye boyayamıyorsalar da zihinleri hâlâ berrak, düşünceleri hâlâ canlı, yorgun düşen ise sadece bedenleri. Dudaklarında ise; ...”bu kavga sürecek yeryüzü aşkın yüzü olanadek.”... 

Ateşli fikir tartışmalarının yerini şimdi çocukların, torunların çığlıkları doldurdu. Bilgi birikiminden duygu birikimine dönüşen aklını ruhuyla terbiye etmeyi deniyor. Arka balkondaki ahşap masa, saksıda bir çiçek, bir bardak, bir dilim beyaz beynir. Artık üfleyecek bir sigara dumanı da yok, uzakta ki sevgiliye selam götürecek... Orhan Veli’nin dediği gibi; “İçkiye benzer bir şey var bu havalarda.” Bazen çakır keyifli, bazen de hüzün dolu...